ლექსები

„ვეფხისტყაოსანს“

ხელში აგიღებ… გაკოცებ,
კიდევ ჩაგკოცნი…
ჩაგცქერი;
წიგნი კი არა – ჟრჟოლა ხარ,

ჩამოქაფული ჩანჩქერის.
წიგნი კი არა – ბაღი ხარ,
ოქროს ცვარჩამოწვეთილი;
გაშლილი ბაირაღი ხარ,
ლექსის ფრთა გაუცვეთელი!



წიგნი კი არა – დილა ხარ, 
ქართველი ხალხის ნათელი,
გულის ფესვებში გინახავ,
გულში ხარ გამონათალი.

ქაღალდზე გწერენ… სიტყვების
ნაცვლად ლალები სხდებიან;
გბეჭდვენ –
ნიშნები სტამბური
ვარდებად აყვავდებიან.

გკითხულობენ და გმღერიან
ლხენით გულ-დამერცხლებული;
შენგან ჰყავს ხალხის სიცოცხლეს
სიკვდილი დამარცხებული!

უთენებელი ბნელეთის
შენ ერთი გვყავდი მთეველი;
სიმდიდრე ბევრი წაგვართვეს,
შენ დაგვრჩი წაურთმეველი!

შენ არ გჭიროდა სახიზრად

გამოქვაბულთა წყვდიადი.
არწივის ფრთაში ჩასაფრდი,
ქოხის ნაცარში ბრწყინავდი.

გწვავდნენ და არ იწვებოდი,
ცეცხლში დიდების მხვეჭელი.
ვერც ქარიშხალი გფანტავდა,
ხეების ამომგლეჯელი.

შენ ხმალის ღარზედ ეწერე,
ანდერძი ოქროსხმოვანი:
„სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა
სიკვდილი სახელოვანი!“

წიგნო, წინ მიუძღვებოდი
ხალხს უკვდავების ნაღარით;
შენ გწერდა დიდი რუსთველი,
თავსოქროგადანაყარი.

შენ გწერდა ცისკრის კამკამი,
ხევთა ხმა, ზვავის ზრიალი;
შენს კალამს ორბი ჰზიდავდა,
ტყავს – ვეფხვი თანაზიარი.

შენ გწერდა ქალის წამწამი,
ვაჟკაცის მკერდი გმირული,
შენ ხალხი გწერდა მხედარი,
ბრძოლით გულამოკირული.

შენ ჩვენი სიჭაბუკე ხარ
გული არ დაგიძველდება,
სიმღერა, დილას ნამღერი,
შვიდასი წელი გრძელდება!

აახმაურე სამშობლო,

კარისკარ ჩამოიარე;
ზოგს პურმარილზე შეესწარ
და ზოგს უხვევდი იარებს.

მიჯნურს გულადუღებულსა, 
სიცოცხლეს დაუელვარებ;
ლაშქარს უსარდლებ სარდალი,
ხელში ხმალს აძლევ მღელვარეს.

სიყვარულს სიყვარულითა,
ძმობით ძმას ეპასუხები,
დიდ ჭირში დაგვაფოლადებ,
დავდგებით, როგორც მუხები.

შენ ხელსატაცი სიტყვა ხარ,
დიდია შენი სახელი;
მთების სიბრტყენი გადასჭერ,
სამშობლოს გარეთ გახველი.

შენი სიბრძნე და ოცნება
გულში აქვთ გამოკვანძილი;
ჩამოურიგდი ქვეყანას,
როგორც დიდი მზის ნაწილი.

ქალაქები და სოფელი
კარებს გიღებენ ტკბილ სტუმარს,
სიმღერა, გულში ნათქვამი,
გახდი მსოფლიოს მფლობელი.

გაქანდი, ოქროსფრთიანო,
გასცდები ქვეყნის ნაპირსა, –
შენ, დედაჩემის მზითევო,
ფარ-ხმალო მამა-პაპისა!

გიორგი ლეონიძე 1937 წ.



უკვდავი შოთა


გორის მზე იძირება წყვდიადში,

ურემი მიჭრიალებს მთის ძირსა,

მახვილი მიმალულა თივაში,

ერთს, რუსთველს არ ხვდა წილი მიწისა.

დაეხეტება უცხო მხარეში

დაღლილი რაშით ამ სოფლად მარტო,

შორი ტრამალი ნაღველს აუშლის

გენიალური პოემის ავტორს.

სადღაც შორს,მთაზე მესხი ჩანს ვინმე

ზურნის ცეცხლებრ ხმა ჩამოდის ბარად.

ყარიბო, დროა შეჩერდე უკვე

ამ მიწა-წყალთან, ნიჩაბი დავკრათ,


ჩვენს სულებს ქარი სურნელს დაუკმევს

როს ჩვენს ნატერფალს გრო აქცევს მტვრადა.

შენს მისწრაფებას, შენს ლტოლვას-ვიცი,

შეუერთდება ეს ჩემი ქნარიც,

მაშინ იქუხებს ხმა შენი მიწის

და მოყვარედ გვცნობს, ვინც მოყვრად სვანი.

გვერდ ვინ აუქცევს ჟამთა სიავეს

დრძოლისკენ იწევს გული, ვით ქორი,

შეჩერდი, სად ფერფლს და ყლორტს მიაგნებ,

რადგან ჩვენ დროით ტოლი ვართ ორნივ.

ამ ცის ქვეშ თავი დაგვეფიფქება

და სახელს შენსას, დიდი რუსთველის,

წილად ერგება ქებათა ქება,

ხალხი შეგამკობს შესხმით უთქმელით.

ან მოგზაური მიუსაფარი

მიეახლები თავდახრით თამარს,

ან ოატიებას სთხოვ ქაჯთა ამქარს,

ბედნიერებას რომ მისწვდე თამამს.

ზღვის ხმას ინატრებს მდინარე მაშინ

დაშენ არწივის ამაყ ფრთებს გაშლი,

დასავლეთისკენ იარ ძნელი გზით

და აღზევდები სულ მაღლა-მაღლა.

დე გევიწროოს სივრცე მიწის, მზის

არასდროს იგრძნო ამისგან დაღლა.


გორის მზე იძირება წყვდიადში

სულდგმულს აჟრიალებს ხმისგან საკრავის,

ლდე ჩამოინგრა, გაქრა სილაში

მის მკერდს ჩამოჰყვა წვიმის ნაკადი.

ჭადრის ფოთლებმა იწყეს შრიალი

სიკვდილის კვალი ასეთი არი,

მაგრამ ვერ მოკლავს იგი ბრძნულ სიტყვას.

ის ჩვენში ცოცხლობს,

ვენს შემდეგ გაძლებს,

უკვდავი შოთა-ამიტომ ითქვა,

ხალხი ატარებს გულით მის აზრებს.

ა.მალშიკო 1937.



რუსთველი


გასჭერ უკუნი და შემოხველ სინათლის მფენი,

შენ წარსულიდან, ვით ავრორა შუქმოხასხასე.

ოქროს ჩარჩოთი ეგ მზიური სიმღერა შენი

მოგვაქვს, გვინათებს დიდებული მომავლის გზაზე.

სად ახალ გმირთა ლაშქრობანი ლექსებში ვაქეთ,

შნი მკაფიო შაირები ჟღერს ჩაუმქრალად.

ჩვენც გვიხარია, ჩემი ქვეყნის ხარ სიამაყე,

დიდ საქართველოს რუსთველო, უკვდავო მარად.

ვ. სოსიურა 1937.



რუსთველის საფლავი


ბრძენს, რუსთავიდან წამოსულს, გზაში

დაშაშრებოდა ფეხები წყლულით,

და მაინც მწირის ანაფორაში

მოჰქონდა ცეცხლით მგზნებარე გული.

ახსოვს მონასტერს აქ მოსვლა მგოსნის,

მაგრამ იცოდა თვით ღმემ განა,

რომ შიგ ავტორმა "ვეფხისტყაოსნის"

ნათელმზიანი დღე შეიტანა?

რომ მოიტანა შორეულ გზებით

შვება, მშვიდობა უმძიმეს დროსა

და მიაპყრობდა თვალებსაც გზნებით

ის პალესტინის უნაზეს რტოსა?

მოვიდა ის და ათინათინდა

მზე...

და მზის შუქი წყვდიადს ედება-

ააფერადეს ფრესკები წმინდა

კავკასიონის ვერცხლის ქედებმა.

გაფრინდნენ წლები ბევრ საუკუნის...

მაინც არ ასცდა პოეტის საფლას

ხმები ქვემეხთა მკაცრი გუგუნის

და ცაზე ცხელი ტყვიების ლამბვა.

ო, შოთავ!

მარად წარსულში ბრწყინავ,

შენ როდი გჩრდილავს წყვდიადის კუბო!

შენ სიტყვით ჰქუხარ ისე, ვით წინათ,

და მშვიდობისმტრებსგულს შუა უპობ!

შენ ყველა იცან, სიმართლის შვილო,

დაგმე ბნელეთის ავი ნარჩენი,

და ულმობელი და სასიკვდილო გამოუტანე ბნელს განაჩენი.



გ. პლოტკინი 1959

             სიყვარული

მის მიწიერ კვალს ვეძებდი ადრე,
შორეთს რწმენით გათელილ შარას...
თურმე დანტეს და შექსპირის დარად
ისიც ყველასგან ფარავდა დარდებს.
მაგრამ თვით ქვასაც გახეთქავს შფოთვა,

კლდეზეც ამოვა თესლი უთვლელი,
იქ, სადაც მდგარა ბრძენი რუსთველი,
სადაც მღეროდა უბადლო შოთა.
მღვიმეთა მიღმა ვუსმენდი ქარებს,
ახსნას ვლამობდი ფიქრებით სავსე:
რა ამწუხრებთ ფრინველებს ასე:
როცა ტოვებენ მშობლიურ მხარეს?
ამ საიდუმლოს გარკვევას ვნატრობ,
ვტოვებ ჩემს მამულს და ცის კამარას
და მშობლიური ენის ამარა
მეც რუსთველივით დავრჩები მარტო.
როს არსაიდან მელის ნუგეში
და ყელს მიღადრავს წყურვული მწველი,
ვიხსენებ: შოთა მთრთოლარე ხელით
ზეთისხილის რტოს მალავს უბეში.
მთაზე შედგება ჩაფიქრებული,
კვლავ სამშობლოზე დარდობს და ღელავს,
მისი ფიქრები ეკუთვნის ყველა,
საქართველოს კი ეკუთვნის გული.
ვხვდები: როს შოთა მარსა თუ მთში
გზას მიჰყვებოდა სევდით ფარულით,
მისი ხმით თურმე თვით სიყვარული
გედის სიმღერას მღეროდა მაშინ.

     მ. სინგაივსკი 1966

     ჩვენა ვართ მეოცნებენი

ჩვენა ვართ მეოცნებენი, რადგან შევჩენკოს ვიცნობთ,
დიდებულ კობზარს ვაღმერთებთ, ვეთაყვანებით პუშკინს,
რადგან "ვეფხისტყაოსანს"-მარადიულს და მზის ტოლს-
ვიზეპირებთ და მშობლიურ წიგნად ვიხუტებთ გულში.
დაბინდულ ქლიავისფერი ქართლის მაღალი მთები
ჰიმნს უმღერიან რუსთაველს, ვით კარპატები ჩვენ.
"ვეფხისტყაოსნის" ვარდები, ვარდები-მარადები
ქართველმა ძმებმა კიევშიც გადმორგეს აღმაფრენით.
შოთას პოემას, ღვთაებრივს, ჩემს ხალხს ვუკითხავ ახლა,
ვით ანბანს სიყვარულისა, ვით მეგობრობის ანბანს!
ო, შოთავ! შობილთა შორის პირველ პოეტად გსახავ
და ჩემს ქვეყანას ვუყვები შენი გმირების ამბავს.
ცისფერი დნეპრის ნაპირზე მე შენ ლექსი მართობს,
ლექსი-სიცოცხლის სიმღერა და სიყვარულის ფიცი.
ო, გმადლობთ! რადგან არასდროს არ მიღალატებს სატრფო,
შენი უკვდავი პოემა იმან ზეპირად იცის!

    ლ.ზაბაშტა 1966

ცოცხლობს რუსთველი

ვერც წელთა, ქართა, 
ვერცა ავდართა ვერა ჰკრეს ხელი,
გადმოცემებში მთათა, ბართა

ცოცხლობს რუსთველი.
ბროლის ჰანგების ეს ნაკადი-
სიბრძნის მფრქვეველი,
აწ და მარადის, და მარადის
ცოცხლობს რუსთველი.
მოვლო ელვარე მზის სხივთ დარად
სამყარო მთელი,
კვლავ ლაჟვარდოვან მის გმირთ გვარად
ცოცხლობს რუსთველი.
ისმენდა ძველად მის სიმთ ჟღერას
მხოლოდ ქართველი,
ახლა მსოფლიოს ხალხთა ლხენად
მზეობს რუსთველი.

   

  
ი. კოლასი 1937

მზიურ შოთა რუსთველს

     

ქართველი ქალი, მზის სხივები და მწვერვალები;
ყურძნის წვენი და განთიადი, დაისის მთვარე,
ბედნიერებით სავსე სახლი, სავსე თვალები,
თითქოს ოცნებას გაუშლია ეს არე-მარე.
თაფლს ეზიდება მზრუნველობით ფუტკარი სკაში,
მწყემსი ამღერებს სალამურით ჰანგებს მხიარულს,
ტკბილ საქართველოვ! იალბუზით ასულო ცაში,
გულით ვესწრაფვით შენთან ,მღერას,შენთან სიარულს.
რუსთველთან ცოცხლობს სინამდვილე და თვით ზღაპარი,
ყოველ ქოხში და მთათა შორის მიმალულ ხევში;
ამაზე მღერის ანთებული ცაზე ლამპარი,
არწივის ფრენა და ტევრებში ფოცხვერის გეში.
გმირულმა ხალხმა გაიარა მთები და ვაკე,
სამშობლოს ორგულთ დაუნდობლად ებრძოდნენ, ჰგმობდნენ,
და მოიტანა მან რუსთველის სიტყვა და საქმე
სტალინის სხივით და სახელით ანთებულ დრომდე.
გავიდა ბევრი საუკუნე, წავა მრავალიც,
ისევ ურყევად იდგომები,ამაყო ბუდევ,
და საქართველო სიმღერების გზით მიმავალი,
როგორც რუსთველი გადალახავს ჟამთა სვლის ზღუდეს.
მთების ზღაპარი ალერსივით არის მზიანი,
შორეთი სხივით და ბინდებით გვხიბლავს ადვილად,
წავიდა ყველგან,სადაც სახლობს ადამიანი,
შოთას ზღაპარი, შოთას ფიქრი და სინამდვილე.
ქართველი ქალი,მზის სხივები და მწვერვალები,
ყურძნის წვენი და განთიადი, დაისის მთვარე,
ბედნიერებით ავსებული ქვეყნის თვალები,
თითქოს ოცნებას გაუშლია ეს არე-მარე.

    

ი. კუპალა 1937

შოთა რუსთველის სიმღერა

საქართველო- ბაღნარების ნაზი სუნთქვა,
ფერდობები, შუქ-ჩრდილებით ნალაქი...
აქ არც სხივს არდაკარგავს ზეცა უქმად,
გადააფრქვევს ხეივნებს და ქალაქებს.
მტევნის თათებს ცისკენ იწვდის
მოთმინებით რთვლობას დაელოდება.
და ალვები, კენწერო რომ მზის ქვეშ ეწვით,
დარაჯებად მწკრივდებიან ოდებთან.
აქ მყინვარი სიკაშკაშით მოგჭრის თვალებს,

ცის სილურჯეს სარკესავით აირეკლავს.
მას მისწვდება მხოლოდ ნატვრა, ნაფიქრალი,
რომ სიჩუმის უხმო ზარმა დარეკოს.
მას ფრთას მხოლოდ არწივი თუ დაატოლებს,
შეძლებს მიწის ზრახვის ცამდე ატანას.
აქ ყოველი მდინარე თუ ნაკადული
სავსე არის დაწინწკლული კალმახით.
საქართველოს მწვერვალები უნათლესი
რა ხანია ჭაღარა და თეთრია.
არ ბერდება მხოლოდ ლექსი რუსთველის,
რუსთაველი ქვეყნად ერთადერთია.
ძველებურად დააბიჯებს კარით-კარად
ყველა სახლში სიხარულის შემტანი,
სიმღერებში და ცეკვებში ცოცხლობს მარად,
მისი სტროფით ვესალმებით ერთმანეთს.
არასოდეს მიგვატოვებს შოთას ლექსი-
ხალხის გულში აღბეჭდილი სიტყვები,
შრომის დროსაც მისი ბრძნული რჩევა გვესმის,
ბრძოლის ველზეცთან შაირი მიგვყვება.

     მ. კალაჩინსკი 1940

   მარადისობის პოეტს

შენი ლექსი ტბათა ბროლის სარკის დარად
ხალხის ფიქრს და ჟამთა სრბოლას აირეკლავს,
გრძნეულ წიგნში,ხალხის გულს რომ შერჩა მარად,
ტრფობისა და მეგობრობის ზარი რეკავს.
მსუბუქი და ფრთიანი სიტყვა შენი,
აზრი ელავს ლალებად და ალმასებად,
შენი მზის ქვეშ თოვლს ადნობენ ცრემლად კლდენი,
ხოლო ველი ყვავილობს და ლამაზდება.
გადაშლილი სტრიქონების უცხო ფარდაგს
სამი მოყმე სამოქმედოდ ინაწილბს,
შარავანდად შაირების შუქი ადგას
მოშაირის მარადიულ სიყმაწვილეს.
უზბეკეთში საქართველოს მთის ხმა გვესმის,-
რა შორს დარჩა ქიშპობა და მწარე ჟამი!-
ძმობის სიტკბო შვიცანით შნი ლექსით,
შევირძენით ტანჯვა ნესტან-დარეჯანის.
ჩვენ დანტესა და ფირდოუსს შევეთვისეთ,
არვინ დარჩა უბირი და უსწავლელი,
დღეს კი გვიდა, საუკუნეთ მიღმა ისევ
ჟღერდეს სიტყვა დიდი შოთა რუსთაველის.
ჟღერდეს სიტყვა საქართველოს ჰომეროსის,
სულს გვიდგამდეს დაუშრეტი აზრი წყარო,
კავკასიის ერთ მწვერვალად ყოველ დროში
იდგეს შოთა, უკვდავებას გვაზიაროს! 

 ხ.რასულოვი 1937

რუსთველს

შენ გული შენი აქციე ფარად
და გადაეცი ადამიანებს,
შენ შენი სიტყვა აქციე ხმალად
და დროთა ბჭენი გადაიარე.
შენ იმღერე და აღარ შებინდდა,
ხელში სიმღერა მზესავით გეპყრა
და საქართველოს მაღალ მთებიდან
დიად მწვერვალად გახვედი ქვეყნად.
ჩვენთანაც მოხველ-მარადი მკვიდრი,
ადამიანთა გულთა მართალთა,
შენი სიბრძნე და სიმღერა დიდი
ჩვენს ტაშირებზეც ამოთავთავდა.
შენ გადაჰკვეთე სივრცენი ვრცელი
როგორც ტალღები ოკეანეთა;
და საქართველო დღეს შენი ენით
ესაუბრება მთელ ჩვენს პლანეტას.

    ა. თურუმბეთოვი 1966

რუსთველის ხელნაწერი

...ვინც იპოვისო რუსთველის პოემის დედანს,
მას ჭეშმარიტად უდიდესი ჯილდო ელისო;
არ მინდა ჯილდო, მაპოვნინა ოდესმე ნეტავ-
პერგამენტიდან სჯობს ნესტანის
ღიმილს ვეღირსო...
ემირებისთვის თავდადებულ მეომრებს იქნებ
ნადავლად მოჰყვათ ეს პოემა საქართველოდან,
მაგრამ ხომ ვიცით, უვიცთაგან
დიდებულ წიგნებს
შუა აზიის კოცონებზე თუ რაც ელოდა...
და მაინც ვეძებთ, მაინც ვეძებთ ვეფხვის პოემას,
ეგებ ვეფხვივით შეიფარეს უდაბნოებმა...

   ნაზარმათი 1966

   შოთა რუსთველი

მარადიული ბნელეთის ჟამით
იყო ქვეყანა გადანათელი,
სენს დიდებასაც უქადდა ღამე,
თუმცა მზესავით გედგა ნათელი.
შოთა რუსთველო! მე დაშნ ერთად
გამოვვლეთ გზები სავალად ძნელი,
გვეღირსა სივრცე ლაჟვარდის ფერთა
და საუკუნოდ დავამხეთ ბნელი.
აწ დაითრგუნა დროის წყვდიადი,
ელავს ბედბიერ დღის განთიადი,
დგას ოქროს ხანა ხელოვნებისა
სასწაულებრივ მხნე და დიადი.
მისი ხმა მოგვწვდა ყველაფრის მიღმა,
შეგვაკავშირა ვინ და ვინ არა,-
შენ კავკასიის მთებიდან გიხმო,
მე ალა-თაუს მთებიდა მიხმო,
აგვამღერა და აგვამდინარა.
კავკასიონს და კასპიის ზვირთებს
გაოცებაში მოჰყავს მნახველი,
მაგრამ შნ უფრო მეტი იტვირთე
და საზღვრებს გასცდა შენი სახელი.
მზის შვილი იყავ დაშნი სხივი
ყაზბეგის მთაზე ჩამოექანა,
მოხვედი ქვეყნად მგოსანი გმირი
და გააოცე მთელი ქვეყანა.

ჯამბული 1937

შოთას წყარო

დილაა. ბილიკს მივყვები
კავკასიონის კალთებზე,
ამ მთაზე ნატვრისთვლებივით
უცხო ყვავილებს ანთებს მზე.
გზად წყარო შემომეყარა,
ჭავლს ისვრის ნაპერწკლიანებს,
ზეცის თვალივით ციმციმებს,
წმინდა ბროლივით ქკრიალებს.
წკრიალებს:
-ხალხი ოდითგან
მეძახის შოთას წყაროსა,
ჩემი მჩქეფარე სიცოცხლე
თვით რუსთაველმა დალოცა.
ნადირობიდან მომავალს
ბევრჯერ მოვუკალ წყურვილი,
ჩაიმუხლებდა მდელოზე
ფიქრებით სემობურვილი.
ჩემს ირგვლის აღბეჭდილია
ნაფეხურები იმისი,
ავსილვარ,
გადავხატულვარ
პოეტის თვალთა ღიმილში.
მე ისევ ჩემს გზას გავყევი,
თან გამყვა წყაროს წკრიალი,
მთები მზეს მიფიცხებიან
ვეფხვურ ფერების რიალით.
უცებ მზისდარი სიმღერა
ქარივით ჩამომიქორლებს,-
მწყემსი ფანდურის ლარებზე
ამღერებს შოთას სტრიქონებს.
მტკვრის პირას ჩმოვივაკე,
წყალი აწყდება ნაპირებს,
მოდიდებული ტალღებით
გზაზე გადმოსვლას აპირებს.
ვკითხე: რად ღელავ, მდინარევ,
თქვა: მძიმე დარდი მაწვალებს,
შვიდასზე მეტი წელია,
დავეძებ შოთას ნაკვალევს.
ჩავუვლი სოფლებს, ქალაქებს,
მის თვალთა ელვას ნატრული,
მას ვერსადვხედავ, ჩამესმის
იმისი ტკბილი ქართული...
მტკვრის ხმა, ვით სუნთქვა ქარისა,
მოედო არემარესა.
მე ისევ ჩემს გზას გავყევი,
თან გამყვა დარდი მტკვარისა.
ერთი ქვა ვნახე,
ხალხს მისთვის
შოთას ქვა დაურქმევია,
მითხრა:
-მთის ტოლა დარდი მაქვს,
გულს ნისლად ჩამიხვევია.
იყო დრო, როცა ვიყავი
მგოსნის სკამიც და მაგიდაც,
სიტყვა კი არა შარბათი
მოჩქეფდა მისი ბაგიდან.
მერე წავიდა, ველოდე,
აღარ მოჩანდა არსაით.
გავიგე, სადღაც შორს ჩაქრა
მისი სიცოცხლის ვარსკვლავი.
სიკვდილიდ წინა წუთებშიც
მშობელი მიწა ინატრა,
სადჩაქრა მისი სიცოცხლე,
ნეტავ სად დაიბინადრა?..
მე ისევ ჩემს გზას მივყვები,
მომყვება იმ ქვის ტირილიც,
ცად არწივები აიჭრნენ,
მთებს გადუქროლეს ყივილით.
შოთავ,
არწივთა არწივო,
შენ, სიბრძნის უსაზღვროებავ,
სადღა არ რეკავს შნი ხმა,
შენი უკვდავი პოემა.
მეც ვცადე სიტყვის შებედვა,
მკერდს მინგრევს გულის გუგუნი,
თუმც ვერ ვთქვი როგორც იტყოდნენ
ლეონიძე და ვურღუნი.
შენზე სიმღერის სათქმელად
შენს ტკბილ მამულში მოვედი,
ვიდრე კალამი გამიჭრის,
შენ მოგიგონებ ყოველთვის.

    ჯ. აფრუზი 1966